Σκόρπιες σκέψεις

Εν αρχή ην...

Στην αρχή απλά ήταν... Εξακολουθεί να είναι και θα εξακολουθήσει να είναι επ άπειρον...

Απροσδιόριστο, Άναρχο, Άγνωστο, άχρωμο και άοσμο... Τα πάντα και ταυτόχρονα τίποτα απολύτως. Φως και σκοτάδι, ζωή και θάνατος, παντού και πουθενά... Αυτό το απροσδιόριστο κάτι, οι άνθρωποι το είπανε θεό. Οι άνθρωποι έχουν πάντα την τάση να προσωποποιούν τα πάντα γύρω τους. Έτσι τα αναγνωρίζουν πιο εύκολα και παύουν να τα φοβούνται. Αν και με τον θεό που δημιούργησαν δεν ισχύει ακριβώς αυτό. Έβαλαν τον θεό σε έναν θρόνο και από κει τον υποχρέωσαν να δημιουργήσει τα πάντα. Το φως, το νερό, τα βουνά, τα πουλάκια, τους πολέμους, την πείνα, τους μυρμηγκοφάγους... Ύστερα άρχισαν να έχουν ιδέες πως ο καθένας έχει και διαφορετικό θεό και πως ο θεός του καθενός είναι ο ένας και μοναδικός και αληθινός. Μετά από αυτό άρχισαν να τσακώνονται και να πολεμούν. Και να σκοτώνονται. Στο όνομα του ενός και μοναδικού θεού. Μετά νίκησαν όλοι. Και συνέχισαν να πιστεύουν ο καθένας στον δικό τους θεό. Τον έναν και μοναδικό νικητή.

Χμμ...

Στην συνέχεια ή και πριν από αυτήν δεν έχει και τόσο σημασία, ο άνθρωπος άρχισε να αναρωτιέται για ποιον λόγο φυτεύτηκε σε αυτόν τον όμορφο πλανήτη. Ποιος ο σκόπος της ύπαρξης του. Μήπως είναι φυλακισμένος εδω; Από ποιους φυλακίστηκε και γιατί; Αν ισχύει αυτό πως θα μπορέσει να απελευθερωθεί; Το έχει καταφέρει κανείς αυτό; Πως; Αν όντως έχει φυλακιστεί γιατί έγινε αυτό; Τι έκανε; Κάτι κακό; Μήπως απλά χάθηκε στο δρόμο; Ποιον δρόμο; Είναι ο άνθρωπος εκπεσών; Μήπως αυτός και μόνο αυτός είναι εκπεσών και όχι κάτι καημένοι άγγελοι; Μήπως είναι τελικά σε αυτόν τον πλανήτη γιατί μετάνιωσε για το σφάλμα του και ζει κάποιου είδους τιμωρία; Μήπως ζει την μέρα της μαρμότας μέχρι να τα κάνει όλα σωστά, μέχρι να ξαναβρει εκείνο τον δρόμο που έχασε και να μπορέσει να φύγει από δω;

Χμμ...

Και τί γίνεται με αυτούς που έχουν αυξημένη συνείδηση των πραγμάτων; Που μπορούν να αντιληφθούν την ματαιότητα της καθημερινής ηλιθιότητας; Είναι η κατάθλιψη, η τρέλα η απομόνωση αποτέλεσμα της; Γιατί; Τι ακριβώς δεν αντέχουν όλοι αυτοί; Γιατί δεν προχωρούν παρακάτω; Ποιον ρόλο παίζει ο εαυτός; Παίζει κάποιο ρόλο ο εαυτός;

Μήπως στην τελική ο μόνος εχθρός μας είναι ο εαυτός μας;

Για σκεφτείτε το λίγο. Θα δώσω ένα πολύ απλό παράδειγμα. Οι περισσότεροι άνθρωποι παραπονιούνται σε καθημερινή βάση για χίλια δυο πράγματα. Οι περισσότεροι άνθρωποι αν άλλαζαν 2-3 πραγματάκια στη δική τους συμπεριφορά θα άλλαζαν και την καθημερινότητα τους σε πολύ μεγάλο βαθμό. Το κάνουν αυτό; Όχι. Ακόμη και αν βρεθεί κάποιος να τους πει τρόπους με τους οποίους θα μπορούσαν να βοηθήσουν τους εαυτούς τους, δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα. Μπορεί να αναγνωρίσουν την χρησιμότητα της αλλαγής ακόμη και να αναγνωρίσουν τα μακροπρόθεσμα οφέλη από κάτι τέτοιο αλλά είναι απίθανο να κάνουν οτιδήποτε. Γιατί; Ένας βασικός λόγος -μπορεί να υπάρχουν και χίλιοι άλλοι πιο σημαντικοί- είναι η συνήθεια, το βόλεμα. Ο άνθρωπος δεν φοβάται το γνώριμο. Έστω και αν αυτό είναι καταστροφικό γι' αυτόν. Είναι κάτι γνώριμο που μπορεί να το αντιμετωπίσει. Ξέρει τι να κάνει. Αν αλλάξει συμπεριφορά, δεν μπορεί να γνωρίζει τα αποτελέσματα αυτής της αλλαγής και κατά συνέπεια δεν μπορεί να γνωρίζει ποια συμπεριφορά ενδύκνειται...

Μήπως ο μόνος εχθρός μας είναι ο ίδιος μας ο εαυτός;

Τι θα γινόταν αν ξαφνικά όλοι αποφάσιζαν να είναι ευγενικοί με τους γύρω τους; Αν σταματούσαν το κουτσομπολιό; Αν χαμογελούσαν πιο συχνά; Έστω και χωρίς λόγο, μόνοι τους στο δρόμο. Τι θα γινόταν αν άρχιζαν όλοι ξαφνικά να χαμογελάνε σε όλους όσους συναντάνε; Τι θα γινόταν;

Χμμμ...

Μήπως τελικά θα πρέπει να αλλάξουμε οπτική; Δηλαδή: ξέρω πως το μόνο εμπόδιο που έχω είναι ο ευατός μου. Καθημερινά, δεν έχω να αντιμετωπίσω τίποτα άλλο παρά μόνο εμένα. Τίποτα άλλο. Δεν υπάρχει τίποτα εκτός από τα εμπόδια που εγώ μου βάζω. Όλα είναι στο μυαλό μου. Μπορώ να επιτεθώ στον εαυτό μου και να τον νικήσω; Αν ναι, γιατί οι περισσότεροι είναι εγκλωβισμένοι σε μια πλαστή πραγματικότητα που πάντα φταίνε οι άλλοι; Που βρίσκεται ο χαμένος κρίκος αυτής της πολύ απλής σκέψης; Πότε χάθηκε; Που είναι το κλειδί; Ποιος το έχει πάρει;

Ισχύουν όλα αυτά; Μήπως το διαταραγμένο μου μυαλό απλά τα φαντάζεται όλα αυτα; Υπάρχει αλήθεια; Υπάρχει ψέμα;

Μπααα...

Όλα είναι.

Από την άλλη μπορεί και να μην είναι...