Νύχτωσε και πάλι...Όπως κάθε βράδυ κάθομαι και γράφω, σκοτώνω το χρόνο... Πόσο αργά περνά στ' αλήθεια χωρίς έλεος, νιώθω να μην γλυτώνω..Πόσο αργά περνά η ώρα όταν θες να ξημερώσει.Θα 'ρθουν και πάλι, ναι θα 'ρθουν, για να με βασανίσουν, θα 'ρθουν και πάλι ξύπνια να με κρατήσουν...Μένουν λίγες ώρες για να ξημερώσει, λίγες μόνο ώρες.Από κάπου μακριά ακούγονται σκυλιά να τσακώνονται, τα σκυλιά ξύπνησαν και πάλι. Φωνάζουν για να φύγουν, τσακώνονται αγωνιώντας, θέλουν να τους διώξουν αλλά αυτοί δεν φεύγουν. Είναι πάντα εδώ... Κάθε βράδυ...Συνεχίζω να γράφω σα μανιακή. Δεν μπορώ να σταματήσω, οι σκέψεις με κατακλύζουν. Δεν μπορώ να σταματήσω...Γράφω μια ιστορία για τον κόσμο των ξωτικών. Θέλω να ξεφύγω... Μα αυτοί είναι ακόμη εδώ, παρακολουθούν κάθε μου κίνηση, γελάνε σαρκαστικά, με πειράζουν, δεν με αφήνουν να κοιμηθώ.Ω, αφήστε με επιτέλους!Μένουν λίγες ώρες για να ξημερώσει, αλήθεια σας λέω, λίγες μόνον ώρες...Δοκίμασα όλους τους τρόπους που ήξερα για να τους κάνω να φύγουν, είπα προσευχές, είπα και ξόρκια, στο τέλος έφτιαξα και τάλισμαν κρυφό που μόνο εγώ το ξέρω... Το 'δεσα με μάγια κρυφά που μου τα 'μαθε κάποια τσιγγάνα ένα βράδυ με πανσέληνο... αλήθεια σας λέω!Γιατί δεν φεύγουν;Αποφάσισα να πέσω για ύπνο πια, δεν μπορεί, θα 'χουν φύγει. Είμαι κουρασμένη, το κρεβάτι είναι μαλακό και τα σκεπάσματα ελαφριά τι αγαλλίαση, θα κοιμηθώ...Αχ όχι πάλι άρχισαν, χορεύουν, πηδούν, γελάν δυνατά, με κοροϊδεύουν. Και οι μορφές τους από γλυκές, παιδικές, πως αλλάζουν... Άγριες γίναν, στριγγές οι φωνές τους, πως με τρομάζουν...Ξύπνησα πάλι και κάθομαι εδώ όπως και πρώτα, φοβισμένη, μικρή, θ’ αρχίσω να γράφω, θα 'ναι όπως πρώτα...Μένουν λίγες ώρες για να ξημερώσει, λίγες μόνο ώρες...
04/12/2006
04/12/2006
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου